En ineens was het vrijdag

ZO! Na weken lange inspanning bestaande uit het halen van inentingen, opstellen van motivatiebrieven, invullen en ondertekenen van formulieren en het voeren van Skype-gesprekken met wildvreemde hotel managers kon ik dan eindelijk een dag voor vertrek m’n welverdiende visum in ontvangst nemen. Ja, een beetje last-minute was het wel en dat zal voor de meesten die mij kennen niets nieuws zijn, maar echt, deze keer lag het niet aan mij! De Zuid-Afrikaanse regering besloot per 1 juli 2015 een wetswijziging door te voeren waardoor het voor stagiaires die van plan waren om bij commerciële bedrijven te gaan werken onmogelijk werd om het land binnen te komen. Plots werd het van 'in m'n vrije tijd zwemmen in de Atlantische Oceaan' naar 'vijf maanden op stage naar Londen gaan'. Of toch niet… Na een week van bellen, mailen, vloeken en schelden en het inleveren van nòg meer documenten bleek het verkrijgen van een visum toch mogelijk, so here we are now! Of de reden was dat ik na het nuttigen van een aantal Gin Tonic in het vliegtuig nog steeds geen zin had in mijn vertrek te danken was aan het feit dat het verkrijgen van m’n visum me meer moeite heeft gekost dan het behalen van havodiploma of dat ik me op het vliegveld besefte dat ik m’n familie en vrienden voor vijf maanden zou moeten missen ben ik nog niet helemaal uit, maar ik ben in ieder geval blij dat ik gegaan ben. Ik bedoel, wie wil er nou niet uit eten voor omgerekend nog geen zeven euro, wilde zeehonden aaien, z’n boodschappen niet zelf hoeven inpakken bij de supermarkt en de dag beginnen met uitzicht op de Tafelberg?! Eigenlijk zijn er dus, op het missen van familie en vrienden na, alleen maar voordelen verbonden aan het leven in Kaapstad? Nou nee, een beetje geduld moet je namelijk wel hebben. Hier in Zuid-Afrika wordt er vaak gewerkt met een overbezetting van personeel waardoor iedereen de hele dag door zichzelf probeert bezig te houden met…niets. Daarom kan het voor personeel als zeer schokkend worden ervaren dat er ineens een groep van zes studenten binnen komt vallen die allemaal wat te drinken willen hebben. Maar zoals Nelson Mandela ooit zei; ‘It always seems impossible until it’s done’, viel het toch maar te proberen. Al het personeel werd bij elkaar geroepen en bemoeide zich met deze ene bestelling, bestaande uit vier chocolademelk en twee thee. En met resultaat! Zo’n twintig minuten later was iedereen van een drankje voorzien en kon het personeel genieten van een welverdiende pauze.
En daar ben ik nu ook wel aan toe, aangezien mijn laptop zich kennelijk snel aangepast heeft aan de Zuid-Afrikaanse cultuur en nu alles doet in de relax modus waardoor mijn engelengeduld de afgelopen drie uur flink op de proef is gesteld. Als ik helemaal zen ben en mijn laptop het toelaat, evenals het wifi-netwerk hier op de campus zal ik weer wat van me laten horen! Tot die tijd: Take it easy ya all!

Kisses from Cape Town <3