We'll meet at the storage

'What do you mean, we'll meet at the storage?' 'Just go there Cecile'. Ik luisterde en ging zoals afgesproken naar het laatste magazijn. Waarom? Ik weet het niet, misschien was het de vermoeidheid of ging ik er gewoon vanuit dat m'n dag niet veel slechter kon worden dan het al was. Vrijdagochtend kwam ik, zoals elke dag, om kwart voor 8 aan bij de hoofdingang van het hotel. Elke morgen werd de deur van mijn taxi open gedaan door de portier van Het Westin, werd ik vrolijk ontvangen door de bewaking en maakte ik onderweg naar kantoor een praatje met verschillende medewerkers. Deze morgen niet. Don't do that EVER again, werd er in m'n oor gebruld. WOW, wakker! Ook goedemorgen.. Ik liep vrolijk door, er vanuit gaande dat ik niks fout deed. De voetstappen achtervolgden me en terwijl ik rustig mijn hoofd draaide stond ik oog in oog met, jawel, dé hotelmanager. Niemand had me verteld dat het personeel een andere ingang had, tot nu. Nakijkend door al het personeel waar ik normaal gesproken een praatje mee kwam maken vroeg ik me af wat er ging gebeuren. Daar liepen we dan, via een zij ingang afgeschermd door een groot ijzeren hek, richting de gangen van Het Westin. Ik hoorde gepraat, geschreeuw en gezang in de verte, maar zo gauw we passeerden werd het stil. Net zo stil als toen de manager meldde dat ik mijn vrije zaterdag door zou gaan brengen in het hotel in plaats van op het strand.
Daar stond ik dan op zaterdagochtend in het magazijn. Minuten kropen voorbij, toch bleef ik braaf staan. Waren het m'n voeten die me tegenhielden of kon ik door de honger niet meer helder denken, ik weet het niet. Eindelijk, daar kwam mijn collega. Terwijl hij achterom over zijn schouder kijkt haalt hij twee overheerlijke muffins uit zijn schort. Ik herkende ze, het waren dezelfde muffins als die op het ontbijtbuffet deze morgen. 'How did you do that?' fluisterde ik naar mijn collega. 'We work as a team' was zijn antwoord en verliet de ruimte. Ik keek naar het gat van de deur, de mensen uit de afwas keken me aan maar deden of het de gewoonste zaak van de wereld was. Het viel me nu pas op dat bijna alle borden in het magazijn die bovenop de stapel lagen waren bedekt met kruimels, dit gebeurt hier vaker bedacht ik me. Sharing is caring zeggen we op de hotelschool, hier hebben ze er blijkbaar ook een handje van.